بلندا سرما که گر غرق خونش

 ببینی ، نبینی تو هرگز زبونش


 سرافراز باد آن درخت همایون

 کزین سرنگونی نشد سرنگونش


  تناور درختی که هر چه ش ببری

 فزون تر بود شاخ و برگ فزونش


زمین واژگون شد از آن تا نبیند

 در ایینه ی آسمان واژگونش


  بلی گوی عهدش بلا آزماید

زهی مرد و آن عهد و آن آزمونش


ز چندی و چونی برون رفت و آخر

دریغا ندانست کس چند و چونش


 خوشا عشق فرزانه ی ما که ایدون

 ز مجنون سبق برده صیت جنونش


  از آن خون که در چاه شب خورد بنگر

 سحرگاه لبخند خورشید گونش


خم زلفش آن لعل می نماید

 نگر تا نپیچی سر از رهنمونش


  بهارا تو از خون او آب خوردی

 بیا تا ببینی گل افشان خونش

 

راستش نمی خواستم برگردم ولی حیفم اومد این رو برای دانشمند شهیدمون نذارم.... خوش به حالش!